میگو ( Shrimp ) گونه‌ای از سخت پوستان آبزی بوده که در بیشتر آب های جهان اعم از آب شور و آب شیرین پیدا شده و یک منبع غذایی برای موجودات دریایی میباشد. میگوها می توانند رو به عقب شنا کنند .آنها مقاومت بالایی در برابر مواد سمی در مناطق آلوده دارند و میگو به صورت گسترده‌ای توسط انسان‌ها به عنوان ماده غذایی استفاده شده است و مثل سایر خوراک‌های دریایی میگو سرشار از کلسیم، ید، و پروتئین بوده و دارای ۱۲۲ تا ۲۵۱ میلی گرم کلسترول ( بسته به روش آماده سازی ) بوده که مصرف میگو به دلیل اثر بر روی سیستم گردش خون انسان سالم ارزیابی شده دارای مقدار قابل توجهی املاح ضروری به ویژه آهن و فسفر است که برای کودکان در حال رشد و زنان باردار بسیار مفید بوده.دارای منابع عالی ویتامین B۱۲، ویتامین D، سلنیوم، پروتئین با کیفیت بالا، چربی های غیر اشباع و آهن و نیاسین داشته و پکیج پذیرایی کاملی از ویتامین ها را تشکیل می دهد
ویتامین D۳ به طور طبیعی در فراورده های حیوانی پیدا شده که غنی ترین آنها روغن ماهی بوده سلنیوم در انواع غذاهای دریایی موجود میباشد و آثار آنتی اکسیدانی آن در جلوگیری از سرطان تاثیر داشته است سلنیوم در نوسازی و ترمیم بخش های تخریب شده DNA اهمیت داشته و سرطان را به طور چشمگیری اهش یدهد و در فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز دخالت داشته که در کبد مواد سمی را خنثی خواهد کرد و مصرف روزانه ۱۲۰ گرم میگو ۷/۸۱درصد نیاز روزانه به سلنیوم را برطرف میکند و میگو حاوی آمینو اسید تریپتوفان نیز میباشد و این آمینو اسید در بدن تبدیل به نیاسین (ویتامین B۳) میگردد
یکی از خواص میگو این است که این خوراکی جزو غذاهای کم کالری است. یک میگوی متوسط حدود ۷ کالری دارد، یعنی ۱۲ عدد از آن کمتر از ۸۵ کالری دارد؛ تقریبا ۱۵ کالری کمتر از یک سینه‌ی مرغ ۸۵ گرمی. یک میگوی جامبو (نوعی میگو که معمولا در کوکتل میگو سرو میشود) حدود ۱۴ کالری و یک قاشق چای‌خوری از سس کوکتل ۵ کالری دارد، بنابراین ۳ عدد میگوی جامبو، هرکدام با یک قاشق چای‌خوری سس کوکتل به‌عنوان پیش‌غذا، در کل ۶۰ کالری دارد؛ یعنی ۱۰ کالری کمتر از یک سوسیس انگشتی و ۲۰ کالری کمتر از دو عدد مینی امپانادا (گوشت یا میوه‌ی خردشده که در لایه‌ای از خمیر می‌پیچند و سرو می‌کنند) یا دو عدد مینی پای کیش (خوراک پنیر، گوشت و اسفناج که در لایه‌ای از خمیر ماکارونی پیچیده و طبخ میشود)
در حالی که عوامل بسیاری وجود دارند که می توانند شدت گرفتگی عضلات شکم را دیکته کنند، التهاب نقش مهمی را بازی می کنند. امگا 6 دارای خاصیت ضد التهابی است و باعث می شود که درد بدتر شود. همچنین دارای اسیدهای چرب امگا 3 است که خاصیت ضد التهابی دارد و دارای اثر تعادل متقابل بر روی امگا 6 هستند. غذاهای دریایی به طور کلی غنی از چربی های امگا 3 نسبت به گوشت های دیگر هستند، پس برای خود لطفی انجام دهید و امگا 3 بیشتر بخورید
میگو را می توان برای کاهش وزن در انواع رژیم های لاغری مصرف کرد ، چرا که دارای مقادیر زیادی از کربوهیدرات ، پروتئین ، زینک و منیزیم می باشد. عناصر گرفته شده مواد بسیار سالمی هستند که برای سلامت بدن مفید هستندضمن اینکه میگو حدود هفت کالری دارد ، اگر شما میانگین دوازده عدد میگو میل کنید حدود هشتاد و پنج کالری دریافت خواهید کرد. این موضوع نشان می دهد میگو دارای کالری پایینی برای سلامت بدن می باشد. کالری میگوی بزرگ حدود هجده کالری است
مهم‌ترین جنبه مصرف میگو نقش آن در تعادل هورمون‌های بدن است به ویژه اگر به ورزش علاقه داشته باشیم. میگو، پروتئین بالایی داشته که برای تولید هورمون و تعادل تعداد آنها در بدن مفید است. به علاوه اگر می‌خواهیم حجم عضلات خود را افزایش دهیم، میگو بسیار اهمیت دارد زیرا دارای مواد مغذی لازم برای افزایش حجم عضلات است
در مطالعه ای که بر روی موش ها انجام شده بود کشف شد که میگو فعالیت آنزیمی آنتی اکسیدان را بهبود می بخشد و در موش های دیابتی سطح MDA در کلیه کاهش می یابد. تجزیه و تحلیل بافت شناسی کلیه آنها نشان داد که هیپرتوفیزی بزرگ گلومرول و انقباض لوله ای در موش ها کمتر دیده می شود. این نشان می دهد که آستاکسانتین میگو می تواند نقش مهمی در کاهش آسیب اکسیداتیو داشته باشد. همچنین می تواند از مشکلات کلیه ناشی از دیابت جلوگیری کند
از آنجایی که ماهی و میگو جزء مواد غذایی حساسیت‌زا (آلرژن) هستند، مصرف آنها در افرادی که سابقه و استعداد ابتلا به آلرژی یا حساسیت غذایی دارند، باید طبق نظر پزشک و متخصص تغذیه و با احتیاط باشد. همچنین پیشنهاد میشود این افراد برای آگاهی بیشتر از علایم و نشانه‌های آلرژی غذایی، با متخصص مربوطه مشورت نمایند
میگو دارای موادی به نام پورین است که می‌توانند در بدن به اسیداوریک تبدیل شوند. تجمع بیش از حد پورین‌ها و اسیداوریک نیز در بدن موجب تشدید عوارض بیماری‌هایی مانند نقرس و سنگ کلیه میشود. به همین دلیل بهتر است بیماران کلیوی یا مبتلایان به نقرس، مصرف میگو را محدود کنند یا از مصرف آن خودداری نمایند
میگو به‌عنوان یک عضو از خانواده‌ی سخت‌پوستان، در میان آلرژن‌های عمده‌ی غذایی قرار دارد. این آلرژن‌ها علاوه بر سخت‌پوستان عبارتند از شیر، تخم‌مرغ، ماهی، آجیل‌های درختی، بادام زمینی، گندم و سویا. مصرف میگو و گاهی‌اوقات حتی لمس آن توسط افرادی که به سخت‌پوستان آلرژی دارند، می‌تواند باعث واکنش شدید ازجمله آنافیلاکسی شود که بسیار خطرناک است (آنافیلاکسی یک واکنش آلرژیک است که ممکن است به مرگ منجر شود) واکنش‌های خفیف‌تر می‌توانند شامل گرفتگی بینی، عطسه، خارش پوست، کهیر، سوزن‌سوزن شدن دهان، درد شکم و حالت تهوع باشد. آلرژی‌های غذایی می‌توانند در هر سنی ایجاد شوند. اگر فکر می‌کنید که ممکن است به میگو یا هر ماده‌ی غذایی دیگری حساسیت داشته باشید، به یک متخصص آلرژی مراجعه کنید تا با انجام تست‌های لازم، نوع آلرژی شما را تشخیص بدهد
مصرف میگو با معایبی همراه است که می‌توانند بر سلامت قلبی-عروقی تاثیر منفی بگذارند. این معایب هم بیشتر از همه به سدیم و کلسترول موجود در میگو برمی‌گردند. هر ۱۷۰ گرم از میگو حاوی ۳۵۹ میلی‌گرم از کلسترول است که بالاتر از میزان قابل مصرف در طول روز قرار می‌گیرد. همچنین هر وعده مصرفی از میگو حاوی ۱۶۱۰ میلی‌گرم سدیم است که باز هم بالاتر از حد قابل مجاز قرار می‌گیرد مصرف کلسترول بیش از حد و همچنین سدیم بیش از حد، شرایطی را برای بدن ایجاد میکند که با فشار شدید بر رگ‌های خونی همراه است و درنتیجه خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی را بالا می‌برد
