مدیریت دیابت نوع اول کار دشواری است که شامل نمونه گیری از خون و تزریق انسولین برای کنترل سطح گلوکز می‌شود اما "لوزالمعده" مصنوعی می‌تواند امیدبخش بسیاری از افراد از جمله کودکان خردسال باشد. به نقل از نیواطلس، دانشمندان دانشگاه کمبریج برای بیش از یک دهه‌ در حال کار در این حوزه بوده‌اند و اکنون خبر از رسیدن به نتایجی امیدبخش پس از انجام آزمایش بر کودکان می‌دهند و راه حل آن‌ها نتایجی متحول کننده در بر داشته است.

در سال ۲۰۲۰، دانشمندان دانشگاه کمبریج از اولین اپلیکیشن موبایل پانکراس مصنوعی قابل دانلود را برای دیابت نوع اول رونمایی کردند. مشابه سایر فناوری‌های لوزالمعده مصنوعی که در دست ساخت هستند، هدف از ساخت آن پر کردن جای پانکراس در افراد مبتلا به دیابت است که بدن آن‌ها دیگر قادر به تولید انسولین مناسب برای جذب گلوگز از خون نیست.

لوزالمعده مصنوعی ساخته شده از یک برنامه تلفن همراه که به صورت بی سیم به یک حسگر گلوکز و پمپ انسولین کاشته شده متصل است، می تواند سطح قند خون کودکان خردسال مبتلا به دیابت نوع 1 را به طور موثرتری نسبت به درمان استاندارد فعلی کنترل و کنترل کند. دیابت نوع 1 در اثر تخریب سلول های لوزالمعده ایجاد می شود که به طور معمول انسولین تولید می کنند، هورمونی که سطح گلوکز خون را تنظیم می کند. عدم تنظیم گلوکز خون می تواند تهدید کننده زندگی باشد.

درمان استاندارد برای کودکان خردسال مبتلا به دیابت نوع 1، درمان با پمپ تقویت‌شده با حسگر نامیده می‌شود که از یک حسگر برای ردیابی سطح گلوکز خون استفاده می‌کند و مراقبان را ملزم می‌کند که چه مقدار انسولین آزاد شده را به صورت دستی وارد کنند، چه در زمان غذا و چه زمانی که کودک نیست. غذا خوردن.

برای ساده کردن این فرآیند، همکاران Ware اپلیکیشنی به نام CamAPS FX ایجاد کردند که به یک حسگر گلوکز در زیر پوست و یک پمپ انسولین متصل می‌شود که به لایه چربی در شکم تغذیه می‌کند. یک الگوریتم به طور خودکار میزان انسولین را بر اساس سطوح گلوکز اندازه گیری شده محاسبه می کند. قبل از غذا، دوزهای اضافی انسولین همچنان باید به صورت دستی وارد شود.

اپلیکیشن "CamAPS FX" آن‌ها با یک ناظر گلوکز و یک پمپ کار می‌کرد و از الگوریتم‌های پیچیده برای تشخیص زمانی که فرد نیاز به انسولین داشت و رساندن این هورمون به فرد استفاده می‌کرد. این مطالعه جدید که به تازگی منتشر شده است برای بررسی اثرگذاری این فناوری بر خردسالان طراحی شده بود که در آن‌ها مدیریت دیابت نوع ۱ به دلیل فعالیت و مصرف غذای نامنظم، کار دشواری است و علاوه بر آن انسولین مورد نیاز آن‌ها متغیر است.

در این مطالعه ۷۴ کودک با دیابت نوع ۱ در سنین یک تا هفت سال به مدت ۱۶ هفته از سیستم لوزالمعده مصنوعی "CamAPS FX" استفاده کردند.سپس آن‌ها به مدت ۱۶ هفته دیگر از یک فناوری موجود به نام "درمان با پمپ حسگر تقویت شده" (sensor-augmented pump therapy) که در آن والدین سطح گلوکز خون کودک را بررسی می‌کنند و به طور دستی میزان تحویل انسولین را تنظیم می‌کنند، استفاده کردند.

انجام این کار به دانشمندان امکان مقایسه این دو روش را می‌داد.

پروفسور "رومن هوورکا" (Roman Hovorka) نویسنده این مقاله می‌گوید: سیستم "CamAPS FX" براساس تجربه‌های قبلی، پیش‌بینی‌هایی در مورد آنچه ممکن است رخ دهد انجام می‌دهد. این سیستم می‌آموزد که کودک روزانه چه میزان انسولین نیاز دارد و چگونه این میزان در ساعات مختلف روز تغییر می‌کند. سپس با توجه به این موضوع میزان سطح انسولین را تنظیم می‌کند. این سیستم به جز در زمان مصرف غذا کاملا خودکار است و بنابراین نیازی به نظارت مداوم والدین نیست.

به طور کلی کودکان هنگام استفاده از "CamAPS FX" یک سوم روز خود یعنی ۷۲ درصد روز را با سطح تعیین شده‌ی گلوکز می‌گذراندند که تقریبا ۹ درصد یعنی ۱۲۵ دقیقه از روش‌های کنونی بالاتر است. آن‌ها همچنین کمتر از یک چهارم زمان سطوح بالای گلوکز را تجربه کردند که ۹ درصد از در برابر گروهی که از درمان رایج استفاده می‌کردند کمتر بود.

تفاوتی در تجربه هیپوگلیسمی یا افت قند خون میان این دو گروه وجود نداشت.

دکتر "جولیا ور" (Julia Ware)، نویسنده اول این مطالعه، می‌گوید: کودکان کم سن وسال در برابر تغییر سطح قند خون بسیار آسیب پذیر هستند. سطوح بالای قند خون می‌تواند عواقب بالقوه پایداری بر رشد مغزی آنها داشته باشد. علاوه بر آن، مدیریت دیابت در این گروه سنی بسیار چالش برانگیز است. "CamAPS FX" باعث بهبود شرایط والدین و کودکان می‌شود.

این مطالعه برای اولین بار اثربخشی سیستم "CamAPS FX" را در کودکان بسیار خردسال در یک دوره چند ماهه نشان داده است، و والدین آن را "متحول کننده" توصیف می‌کنند. این فناوری از طریق مراکز درمانی خاص در بریتانیا در دسترس است، اما دانشمندان امیدوارند این فناوری بتواند زندگی تعداد بیشتری از مبتلایان به این بیماری را تغییر دهد.

ترجمه از مجله: New England Journal of Medicine, DOI