نقل از اِوری دی هلث، «ناتالی راسگون»، سرپرست تیم تحقیق از دانشگاه استنفورد در کالیفرنیا، می گوید: «افراد مبتلا به مقاومت به انسولین دو برابر با خطر ابتلا به اختلال افسردگی در مقایسه با افرادی که به انسولین مقاوم نیستند، روبرو هستند حتی اگر قبلاً افسردگی را تجربه نکرده باشند.»
محققان داده های ۶۰۱ فرد بزرگسال سالم را که سه آزمایش مرتبط با مقاومت به انسولین انجام داده بودند، مورد بررسی قرار دادند: سطح قند خون، دور کمر و میزان چربی در خون معروف به تری گلیسیرید که خطر بیماری های قلبی را افزایش می دهد.پس از ۹ سال پیگیری افراد، ۱۴ درصد از شرکت کنندگان بر اساس ارزیابی های روانپزشکی مبتلا به اختلال افسردگی بالینی تشخیص داده شدند. این خطر برای افرادی که دارای هریک از سه پروکسی مقاومت به انسولین بودند در شروع مطالعه بیشتر بود.
افرادی که میزان تری گلیسیرید بالاتر و سطح کلسترول خوب "HDL" پایین تر داشتند، ۸۹ درصد بیشتر در معرض ابتلا به افسردگی در طول دوره مطالعه بودند. هر ۵ سانتیمتر افزایش دور کمر با ۱۱ درصد بیشتر احتمال افسردگی مرتبط است. و افزایش هر ۱۸ میلی گرم در دسی لیتر سطح قند خون ناشتا، ۳۷ درصد بیشتر با افسردگی ارتباط دارد.
انسولین هورمونی است که در لوزالمعده تولید می شود و سلول ها به آن نیاز دارند تا از گلوکز یا قند که از غذا برای تامین انرژی استفاده می شود، استفاده کنند. در حالت مقاومت به انسولین، بدن از انسولین به درستی استفاده نمی کند و در عوض قندها در خون تجمع می یابند که این عارضه هایپرگلیسمی نامیده می شود. هنگامی که لوزالمعده نمی تواند نیاز انسولین بدن را برآورده کند، قند خون بالا می ماند و باعث افزایش وزن و به طور بالقوه دیابت نوع ۲ می شود.
به گفته راسگون: «افراد مبتلا به دیابت می توانند از ارزیابی اختلالات خلقی و افراد مبتلا به افسردگی از غربالگری دیابت و سایر اختلالات متابولیک مانند فشار خون بالا و چاقی سود می برند.»
