محققان دانشگاه کلرادو ادعا می‌کنند استفاده از فرم سریع‌الرهش داروی بروموکریپتین در نوجوانان مبتلا به دیابت نوع یک می‌تواند به کنترل فشار خون کمک کرده و سفتی مرکزی و محیطی آئورت را در این بیماران بهبود ببخشد.
سفتی آئورت زمانی اتفاق می‌افتد که فیبرهای الاستیک درون دیواره شریان (الاستین) به دلیل استرس مکانیکی شروع به ساییدگی می‌کنند. این وضعیت بیمار را مستعد عواقب جدی از جمله اختلال عملکرد اندام‌ها، تصلب شرایین و فشار مضاعف بر عضله قلب می‌کند. به طور معمول، روند سفت شدن دیواره آئورت در دوره نوجوانی شروع می‌شود. این روند به آهستگی ادامه پیدا می‌کند و اغلب در دوران سالمندی، برای بیمار مشکل‌ساز می‌شود. در نوجوانان مبتلا به دیابت نوع یک روند سفتی عروق با سرعت بیشتری اتفاق می‌افتد و یکی از فاکتورهایی است که استعداد بیمار برای بروز وقایع قلبی-عروقی جدی را پیش‌بینی می‌کند.
در این مطالعه، 34 نوجوان مبتلا به دیابت نوع یک به صورت رندوم و به نسبت 1:1 در دو گروه پلاسبو و BCQR تقسیم‌بندی شدند. در فاز 1، هر کدام به مدت 4 هفته دارو دریافت کردند. پس از این مرحله، بیماران مورد ارزیابی قرار گرفتند؛ فشار خون و سفتی آئورت بر اساس سرعت موج نبض اندازه‌گیری گردید. علاوه‌براین،انبساط‌پذیری عروق نیز از طریق MRI بررسی شد. فاز دوم، دقیقا مانند فاز اول برگزار شد. با این تفاوت که گروه دریافت‌کننده بروموکریپتین در فاز 1، این بار پلاسبو دریافت کردند و گروه پلاسبو BCQR مصرف کردند. این تغییر داروی مصرفی، بعد از 4 هفته قطع دارو که اصطلاحا دوره Washout نامیده می‌شود، انجام شد.
نتایج حاصل از این بررسی حاکی از این است که مصرف BCQRدر مقایسه با پلاسبو بهتر عمل کرده و سبب کاهش 5 میلی‌لیتر جیوه‌ای در فشار سیستولیک و کاهش 2 میلی‌لیتر جیوه‌ای در فشار دیاستولیک شده است. BCQR در بهبود یافته‌های پاراکلینیکی حاصل از MRI هم، نسبت به پلاسبو برتری داشته است.
