به گزارش از پایگاه خبری ساینس‌دیلی، در این تحقیقات الگوریتم‌های توسعه یافته توسط ۵ شرکت شامل Eyenuk و Retina-AI Health از آمریکا، Airdoc از چین، Retmarker از پرتغال و OphtAI از فرانسه مورد تجزیه و تحلیل محققان قرار گرفت و کارکرد آن‌ها با کارآیی متخصصان در تشخیص بیماری مقایسه شد. برای این منظور الگوریتم‌ها ابتدا با ۲۴ هزار تصویر مربوط به افراد مبتلا به رتینوپاتی دیابتی آموزش داده شدند. سپس عملکرد آن‌ها در تشخیص این بیماری ارزیابی شد.

در نتیجه این تحقیقات معلوم شد این الگوریتم‌ها چنان که توسط توسعه‌دهندگان آن‌ها ادعا می‌شود، دقت بالایی ندارند. در واقع سه الگوریتم در مقایسه با عملکرد متخصصان چشم پزشکی، دارای کارکرد قابل قبولی بودند. اما یکی از این الگوریتم‌ها عملکرد بسیار ضعیف‌تری از متخصصان داشت. تنها کارآیی یکی از الگوریتم‌ها در تشخیص بیماری با متخصصان چشم‌پزشکی برابر می‌کرد.

به اعتقاد محققان، کیفیت تجهیزات مورد استفاده برای تصویربرداری از چشم بیماران مبتلا به رتینوپاتی تاثیر قابل توجهی بر دقت تشخیص الگوریتم‌ها دارد. همچنین برای آموزش صحیح الگوریتم‌ها لازم است مجموعه وسیعی از تصاویر که در بیمارستان‌ها و توسط تجهیزات مختلف تهیه شده است، مورد استفاده قرار گیرد تا دقت الگوریتم‌ها افزایش یابد. 

رتینوپاتی دیابتی چیست؟

رتینوپاتی دیابتی (DR) شایع‌ترین بیماری چشمی مبتلایان به دیابت است. شبکیه (رتین) در قسمت انتهای کره چشم قرار دارد. نور وارد شده به چشم باعث تشکیل تصویر روی شبکیه می شود. تصویر ایجادشده روی شبکیه به علایم عصبی تبدیل می شود و علایم به وسیله اعصاب بینایی به مغز ارسال می شوند. دیابت باعث آسیب به شبکیه و ایجاد رتینوپاتی می شود. رتینوپاتی دیابتی در موارد شدید منجر به نابینایی بیمار می شود.

در واقع در این عارضه با آسیب رگ‌های خونی، جریان خون کافی در اختیار سلول‌های عصبی شبکیه قرار نمی‌گیرد و کمبود اکسیژن منجر به مرگ این سلول‌ها می‌شود. در این حالت بدن سعی می‌کند تا با رشد رگ‌های خونی جدید، این مشکل را حل کند و از طرفی بیماری دیابت باعث می‌شود رشد عروق خونی به درستی انجام نگیرد و خونریزی کند و به شبکیه آسیب بزند. این آسیب منجر به رشد بافت اسکار در شبکیه می‌شود و بیمار به مرور زمان بینایی خود را از دست می‌دهد.

روش‌های درمان این عارضه کدامند؟

یک روش برای درمانی رتینوپاتی دیابتی، کاهش اکسیژن مورد نیاز برای رشد عروق خونی غیر طبیعی است. در این روش از لیزر برای سوزاندن سلول‌های عصبی بخش محیطی شبکیه استفاده می‌شود. از این طریق اکسیژن موجود برای اعصاب موجود در بخش مرکزی شبکیه که بخش بسیار مهمتری است، استفاده می‌شوند و دیگر اعصاب محیطی اکسیژن کافی ندارند.

روش دیگر تزریق داروهایی که باعث کاهش رشد عروق خونی جدید می‌شود، به چشم بیمار است. یک روش دیگر ماسک نوری چشم است. در این روش به محض خوابیدن بیمار، ماسک به شبکیه نور می‌تاباند. این روش باعث می‌شود سلول‌های میله‌ای شبکیه غیر فعال شوند. این سلول‌ها در تاریکی و زمانی که چشم بسته است فعال می‌شوند تا در حالت نور کم، توانایی دید را فراهم کنند. مطالعات نشان می‌دهد مصرف اکسیژن این سلول‌ها در شب و نور کم، دو برابر حالت عادی است. با این کار اکسیژن کافی در اختیار سلول ها قرار می‌گیرد. بیماران از این روش استقبال نمی‌کنند چراکه در خواب باعث ایجاد جرقه و فلش می‌شود و خواب بیمار را مختل می‌کند.